Verbeter de wereld, begin bij jezelf

Hij is af, mijn eigen levensverhaal. Die moest er komen, want zeg nou zelf: kun je jezelf als schrijver van levensverhalen serieus nemen als je niet eerst je eigen verhaal geschreven hebt? Ik vond van niet dus ben ik aan mijn persoonlijke schrijfavontuur begonnen. Om te ervaren hoe het is om je eigen verhaal van A tot Z te vertellen, zodat ik weet hoe het voor mijn klanten is om dat te doen. 

En wat is mijn conclusie na enkele dagen schrijfplezier?

– Elk leven kent een rode draad

– Het is prachtig die te zien verschijnen, zodra het verhaal vordert

– Het is mooi maar ook intens om je belangrijkste levensgebeurtenissen te vertellen

– Met je verhaal bezig zijn kan hele toffe neveneffecten hebben: ik heb contact gezocht met een ‘oude meester’ van de basisschool met als gevolg een brede glimlach bij zowel hem als mij

– Het verbindt! Ik checkte even wat namen bij een goede vriendin die in Frankrijk woont en BAM, we waren samen even terug in de tijd. Toen ons leven bestond uit praten over onze helden Johnny Bosman en Marco van Basten

– En ik heb me rot gelachen om een anekdote van een oud-klasgenoot van de middelbare school die duidelijk een beter geheugen heeft dan ik

– Ook pijnlijke herinneringen zijn goed om te beschrijven. Je beseft dat ze verleden tijd zijn en dat ze nut hebben gehad in je leven

– Ik ben een van de gelukkigste personen op aarde, omdat het schrijven van verhalen inmiddels mijn vak is!

– En zo kan ik nog wel even doorgaan…
 

Gerustgesteld

Het schrijven heeft me een geruststellend gevoel gegeven. Ik heb mijn verhaal namelijk ook geschreven als nalatenschap voor mijn twee kinderen, Tobias en Eline. Sinds Marc de Hond in 2020 openlijk durfde te laten weten dat zijn levenseinde in zicht was, heeft het me niet meer losgelaten. Ik heb met bewondering gevolgd hoe hij tot de laatste dag er alles aan gedaan heeft om een pure herinnering te creëren voor zijn jonge kinderen. Zijn kinderen hoeven zich, als ze groter zijn, niet af te vragen wie hun vader was. Wat ik belangrijk vind is dat hij open en eerlijk heeft verteld wat hem bezighield: waar hij van genoot om samen met zijn kinderen te doen maar ook wat hij moeilijk vond in zijn laatste fase. Het is allemaal vastgelegd. Hoe waardevol is het als je als volwassen kind van je te vroeg overleden vader een inkijk krijgt in zijn gedachten? Nalatenschap noemde Marc de Hond het. 

Nawoord aanvullen

Mijn nalatenschap is er nu ook, veilig bewaard op meerdere online plekken, inclusief persoonlijk nawoord voor Tobias en Eline. Dat nawoord hoop ik nog vaak te mogen aanvullen, want dat betekent dat ik nog jaren met ze mag doorbrengen. Maar die zekerheid hebben we nu eenmaal niet. Wat ik wél heb, is de zekerheid dat mijn kinderen ooit, op een passend moment, kunnen lezen wie ik ben, hoe ik op mijn leven terugkijk en welke hoofdrol zij daarin gespeeld hebben.