Hoe dan?
Mijn eerdere blogs zijn vooral vanuit gevoel ontstaan en vanuit het hart geschreven. De mooie reacties op mijn verhalen hebben me verwarmd en vertrouwen gegeven. Maar ik merk dat de tijd is aangebroken om jou als lezer iets anders te brengen. Een handreiking of handvat, hoe je het noemen wil. Ik besef heel goed dat ik ‘makkelijk praten’ heb. Schrijven over mijn gevoel doe ik al mijn hele leven. Dat is niet voor iedereen weggelegd. Of misschien toch wel. Het is maar hoe je ernaar kijkt.
Het waarom van je tekst
Op social media lees je genoeg verhalen van mensen die zichzelf bekritiseren. Ze zeggen dat ze niet kunnen schrijven en voegen vervolgens iets heel moois aan het platform toe. Je hoeft geen perfecte schrijver te zijn om te kunnen raken. En nog mooier. Je hoeft je verhaal niet te delen als je daar geen zin in hebt. Het is maar net wat je met je verhaal wil. Misschien wil je je verhaal opschrijven om woorden aan een gebeurtenis te geven en daarmee te kunnen (gaan) verwerken? Of je schrijft iets om het later nog eens terug te kunnen lezen? Ik kan je verzekeren dat alleen dat al een prachtig doel op zich is. Ik zal je een voorbeeld geven: na de geboorte van mijn kinderen heb ik het verloop van de bevalling opgeschreven. Niemand heeft dat stukje tekst ooit gelezen, behalve ikzelf. En telkens als ik het lees, voel ik die grootse emoties die ik zonder die tekst echt niet meer kan oproepen. Heel soms lees ik het weer en dan voel ik me intens gelukkig.
Een ander verhaal is dat met mijn dagboeken. Jaren geleden heb ik de stapel nog eens doorgebladerd en daar werd ik absoluut níet gelukkig van. Wat nog zacht uitgedrukt is. Mijn dagboeken hadden in een bepaalde periode van mijn leven de functie om mijn somberte te verdrijven. De inkt zoog de donkerte uit mijn hoofd en liet het verdwijnen in het papier. Ik vroeg me af of al deze stukken tekst mijn leven ooit nog zouden verrijken en het antwoord was nee. Ik heb ze ritueel door de papiervernietiger gedaan. Geen romantische verdelger, wel effectief. 😉
Begin gewoon
Wat ik wil zeggen is: aarzel niet om te beginnen met schrijven. Schrijf zonder oordeel, laat dat stemmetje in je hoofd even pauze nemen en begin gewoon. Pen op je papier en gaan. Denk niet aan structuur, je handschrift – en of dat wel of niet mooi is, spelfouten of wat er ook aan kritiek tevoorschijn komt. Denk aan: waarover wil ik schrijven? Wat heeft me ontroerd, bezig gehouden of pijn gedaan? Voor wie schrijf ik het? Als je erin gelooft, kun je zelfs de ‘kosmos vragen’ om je te helpen de zinnen op papier te krijgen. Heb vertrouwen dat er iets ontstaat wat bij jou past. En daarmee dus per definitie okay is.